Χρέος και επενδύσεις: Μύθοι και πραγματικότητα – Ναυτεμπορική 21/3/2016

Το χρέος δεν είναι άμεσο πρόβλημα για την Ελλάδα μέχρι το 2022. Μέχρι τότε, το κόστος εξυπηρέτησης είναι απολύτως διαχειρίσιμο. Για μετά το 2022 χρειάζονται πολύ σημαντικές επιμηκύνσεις, επέκταση περιόδων χάριτος, σταθεροποίηση του επιτοκίου, και ει δυνατόν ρήτρα ανάπτυξης. Θα ήταν επίσης επιθυμητό ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος να ήταν χαμηλότερος από το 3,5% που έχει συμφωνηθεί για μετά το 2018. Αυτή θα έπρεπε να είναι και η απώτερη στόχευση της κυβέρνησης. Θα είχε μάλιστα και τη στήριξη του ΔΝΤ που έχει την ίδια άποψη, υπό την προϋπόθεση της εφαρμογής πραγματικά τολμηρών μεταρρυθμίσεων, που ξεπερνούν κατά πολύ τον παρόντα πενιχρό κυβερνητικό απολογισμό. Η μονοσήμαντη πρόταξη του ζητήματος του χρέους είναι (α) κληρονομιά της μαξιμαλιστικής ατζέντας του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το 2015, (β) αποτέλεσμα της αδυναμίας να εστιαστούν δημιουργικά στο πιο σημαντικό -και δυσκολότερο- μέρος του λόγου χρέους/ΑΕΠ που είναι ο παρονομαστής (ονομαστικό ΑΕΠ) και απαιτεί γενναίες μεταρρυθμίσεις, ελκυστικότητα στην προσέλκυση επενδύσεων και σοβαρή ποιότητα διακυβέρνησης, (γ) αδυναμία να κατανοηθεί (και από πολλούς διεθνείς αναλυτές) ότι η πραγματική παρούσα αξία του δημόσιου χρέους είναι πολύ μικρότερη από ό,τι υποδεικνύει ο απλός λόγος χρέους/ΑΕΠ, λόγω ακριβώς της ευνοϊκής διάρθρωσής του (μεγάλα maturities και περίοδοι χάριτος, εκτός αγορών, κ.λπ). Το κριτήριο gross financing needs < 15% ΑΕΠ που θέτει πιο ρεαλιστικά το ΔΝΤ (έχοντας εγκαταλείψει την άστοχη προσήλωση στο ποσοστό -120% κ.λπ.) είναι ήδη κάτω από τα επίπεδα ορισμένων χωρών, όπως η Ιταλία. Κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνονται και τα έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου.

http://www.naftemporiki.gr/finance/story/1082347/xreos-kai-ependuseis-muthoi-kai-pragmatikotita

You May Also Like