Αντί κάθαρσης, λάσπη στον ανεμιστήρα; – Καθημερινή 19/2/2018

Στον δρόμο για την έξοδο από μια οκταετία μνημονίων, η χώρα κινδυνεύει να περάσει ξανά στον αστερισμό της πολιτικής ρευστοποίησης. Δεν είναι (μόνο) τα Μακεδονικά συλλαλητήρια για μια υπόθεση που εδώ και 25 χρόνια έχει εγκαταλείψει την επικράτεια της λογικής – και στην οποία η κυβέρνηση ορθώς επιδιώκει μια άμεση λύση (εάν όντως την επιδιώκει). Δεν είναι μόνο η κλιμακούμενη ένταση με μια εξαιρετικά απρόβλεπτη Τουρκία του Ερντογάν (ο πραγματικός και όχι φαντασιακός εθνικός κίνδυνος), που παρόξυναν οι άστοχοι λεονταρισμοί του υπουργού Εθνικής Αμυνας. Είναι πλέον η πολιτική επιστράτευση της σκανδαλολογίας γύρω από την (όζουσα) υπόθεση Novartis. Στις κορυφαίες στιγμές του, ο πολιτικός κυνισμός λατρεύει να μεταμφιέζεται σε αρχάγγελο της πολιτικής κάθαρσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο άσπιλος και αμόλυντος πολιτικός φορέας, που θα δικαιολογούσε έναν ρόλο ηθικού κατηγόρου. Εχει βαριά πεπραγμένα παρεμβάσεων στη δικαιοσύνη, χειραγώγησης των ΜΜΕ, και βέβαια ωμής παραπλάνησης και τυχοδιωκτισμού του 2015 (που στοίχισε στη χώρα 85-100 δισ., ίσως και παραπάνω).

Ο συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δίχασε την Ελλάδα ως αντιπολίτευση (από κει οι «προσκυνημένοι μνημονιακοί», από δω ο «λαός που αντιστέκεται»). Από θέση εξουσίας επιχείρησε να διχάσει τη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, με άξονα το Μακεδονικό. Τώρα, με όχημα τη Novartis, επιδιώκει ξανά να διαιρέσει: από δω εμείς οι καθαροί, από κει το «παλιό, διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα». Από το τελευταίο βέβαια έχουν επιδέξια αφαιρεθεί, με λεπτές χειρουργικές επεμβάσεις, οι φίλοι και σύμμαχοι του παρόντος συνασπισμού εξουσίας, προερχόμενοι είτε από το άλλοτε βαθύ ΠΑΣΟΚ είτε από την εθνικολαϊκιστική απόφυση και το βαθύ κράτος της πρώην (και νυν) Ν.Δ.

Η διαλεύκανση ενός από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα που συνέβαλαν στην κρίση, της υπέρογκης φαρμακευτικής δαπάνης, κινδυνεύει να καεί εξαιτίας της άγαρμπης κυβερνητικής προσπάθειας να το χρησιμοποιήσει ως όπλο εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων. Η όλη μεθόδευση, η επιλογή των πολιτικών προσώπων-στόχων (και η εξίσου επιλεκτική απουσία άλλων) δεν παρέχει εγγυήσεις αμεροληψίας. Οι δικονομικές ατασθαλίες, οι υποψίες «καλλιέργειας» μαρτύρων, η προαναγγελία διώξεων από κυβερνητικά προσκείμενες ρυπαροφυλλάδες, η σπουδή για πολιτική αξιοποίηση, όλα συνιστούν ενδείξεις χειραγώγησης και πολιτικών διώξεων. Προστίθεται στο μείγμα η επαναλαμβανόμενη στόχευση ακόμα και μη πολιτικών προσώπων, όπως η επιχείρηση λάσπης εναντίον της συζύγου του κ. Μητσοτάκη. Ή οι, με ορολογία χαμαιτυπείου, ανακοινώσεις του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού. Από την Κουμουνδούρου στο Καράκας, και από το Μαξίμου στη Βαρσοβία του Καζίνσκι, η απόσταση είναι μικρότερη από ό,τι δείχνει.

Δεν έπρεπε να γίνει έτσι. Με τον απροκάλυπτο πολιτικό της τακτικισμό, η κυβέρνηση κινδυνεύει να κάψει ένα πραγματικό σκάνδαλο κακοδιαχείρισης και διαφθοράς, που είναι το ύψος της φαρμακευτικής δαπάνης πριν από την κρίση.

Το πολιτικό έγκλημα της χρεοκοπίας της χώρας δεν θα λυθεί με όρους ποινικούς, ιδίως όταν ο νόμος περί ευθύνης υπουργών έχει φροντίσει να εξασφαλίσει την παραγραφή. Θα λυθεί πρωτίστως με κατάκτηση συλλογικής αυτογνωσίας και απόδοση πολιτικών ευθυνών. Ομως ο κυβερνών συνασπισμός είναι ο ίδιος που διακονεί το αφήγημα ότι για τα μνημόνια δεν φταίνε τα θηριώδη ελλείμματα μέχρι το 2009, αλλά οι μνημονιακές κυβερνήσεις (εξαιρείται το 3ο μνημόνιο) και ο επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ Α. Γεωργίου που φούσκωσε το έλλειμμα. Τραγική ειρωνεία βέβαια: το 3ο μνημόνιο είναι το μόνο που θα μπορούσε να αποφευχθεί, και ο διωκόμενος κ. Γεωργίου ο πρώτος που ανακοίνωσε τους αριθμούς χωρίς πολιτικές λαθροχειρίες.

Πόσο ενδιαφέρεται η κυβέρνηση αυτή να αποκαλύψει το άγος των δαπανών υγείας; Η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη ήταν ήδη πολύ μεγάλη με την αλλαγή της χιλιετίας, και αυξήθηκε περαιτέρω. Από 3,1 δισ. το 2004 (1,6% ΑΕΠ) πήγε στα 5,2 δισ. το 2009 (2,2% ΑΕΠ – έναντι μέσου όρου 1,2% της Ε.Ε.). Για να μειωθεί το 2014 σε 2,2 δισ. (1,3% του ΑΕΠ). Ας είναι καλά οι μεταρρυθμίσεις του μνημονίου και η επέκταση των γενοσήμων (που ακόμα υπολείπονται).

Κατά ενδιαφέροντα τρόπο, οι υπέρογκες δαπάνες φαρμάκων και νοσοκομειακού υλικού συνυπήρχαν με χαμηλές δαπάνες υγείας. Το 2009 η Ελλάδα είχε τη μεγαλύτερη (ως ποσοστό του ΑΕΠ) δημόσια φαρμακευτική δαπάνη μεταξύ των 28 μελών της Ε.Ε. Τη μεγαλύτερη! Συμβάδιζε αυτό με το ύψος συνολικών δημόσιων δαπανών υγείας; Οχι. Εκεί η Ελλάδα το 2009 βρισκόταν αισθητά κάτω από τον μέσο όρο της Ε.Ε., παρά το ότι η φαρμακευτική δαπάνη αντιπροσώπευε το 1/3 των συνολικών δημόσιων δαπανών υγείας (στοιχεία Eurostat). Υποσημείωση για τον ιστορικό του μέλλοντος: ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση πολέμησε όλες τις μνημονιακές μεταρρυθμίσεις που αποσκοπούσαν στη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης.

Είναι ιστορική επιταγή η διαλεύκανση (πολιτική και δικαστική) του σκανδάλου της κατασπατάλησης δημόσιου χρήματος που συνέβαλε στη χρεοκοπία. Αναγκαία θα ήταν επίσης επιτέλους η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για πράξεις και παραλείψεις, από κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Ομως οι έως τώρα κυβερνητικοί χειρισμοί (σε συνδυασμό με την παραγραφή του αξιόποινου των υπουργών) υπόσχονται ελάχιστη διαλεύκανση, αβέβαιη κάθαρση, αμφίβολη συμβολή στην εθνική αυτογνωσία, και άφθονη λάσπη στον ανεμιστήρα.

http://www.kathimerini.gr/949349/opinion/epikairothta/politikh/anti-ka8arshs-lasph-ston-anemisthra

You May Also Like