Επτά σημειώσεις με αφορμή την απόφαση του ΣτΕ – Καθημερινή 30/10/2016

Το πλαίσιο: Η κυβέρνηση Τσίπρα ξεκίνησε να παρέμβει σε ένα ασύδοτο τηλεοπτικό τοπίο που νοσούσε βαριά, με ευθύνη όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων που δεν τόλμησαν να το ρυθμίσουν και να το αδειοδοτήσουν. Ξεκίνησε με ένα πραγματικό ηθικό πλεονέκτημα, που όμως η απροκάλυπτη προσπάθεια πολιτικής χειραγώγησης, η ανικανότητα και η θεσμική ακηδία ταχύτατα εξαέρωσαν. Και ο προσδοκώμενος θρίαμβος μετατράπηκε σε φιάσκο.

Ο χειρισμός: Η παράκαμψη του ΕΣΡ, ο αυθαίρετος περιορισμός των αδειών σε τέσσερις, οι επιλογές συγκεκριμένων υποψηφίων, όλα συνιστούσαν παρακάμψεις της νομιμότητας. Η κυβέρνηση επένδυσε στο επικοινωνιακό γεγονός, οι άλλοτε πανίσχυροι καναλάρχες να προσέρχονται με το βαλιτσάκι σαν φυλακισμένοι. Ομως περιφρόνησε την ουσία. Ορισμένοι προέκυψαν σκοτεινότεροι από τους προηγούμενους. Το τίμημα ξεπερνούσε προσδοκώμενα κέρδη πολλών δεκαετιών, γεννώντας υποψίες για την οικονομική διαφάνεια και τις υποκρυπτόμενες προθέσεις.

Οι δυσώδεις μηχανισμοί: Στην προσπάθειά της να αποσπάσει θετική πλειοψηφία του ΣτΕ, η κυβέρνηση αξιοποίησε παρακρατικές μεθόδους και λαθρόβια ΜΜΕ, από κείνα που στο παρελθόν είχαν χρησιμοποιηθεί εναντίον στελεχών της. Η «Αυγή» δημοσίευσε προσωπική αλληλογραφία «αντιφρονούντος» δικαστή με το όνομά του. Οι δικαιολογίες της ήταν φθηνότερες κι από την ίδια την κατάντια. Ο χρόνος της δημοσίευσης καθιστούσε προφανή την απόπειρα εκβιασμού. Μαζί με το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή και αξιοπρέπεια των διασυρόμενων προσώπων, ο υπόνομος κατάπιε και ό,τι είχε απομείνει από το «ηθικό πλεονέκτημα» μιας ιστορικής εφημερίδας της αριστεράς.

Η προετοιμασία κλίματος: Ενώπιον της επικείμενης απορριπτικής απόφασης του ΣτΕ, στελέχη της κυβέρνησης έσπευσαν να αναπαραγάγουν το σχήμα «οι αποφάσεις του ΣτΕ είναι δεσμευτικές αλλά όχι απαραίτητα σεβαστές». Στην ουσία δεν έχουν άδικο. Κάθε πολίτης έχει δικαίωμα γνώμης και κρίσης για την ορθότητα των δικαστικών αποφάσεων, μαζί με υποχρέωση συμμόρφωσης σε αυτές. Και οι κρίνοντες κρίνονται. Ομως η δήλωση συνιστά ύβρη, γιατί εκπέμπεται από μια κυβέρνηση που με τις παρεμβάσεις και επιλογές της στη Δικαιοσύνη έχει κάνει πάρα πολλά για να μειώσει το κύρος της. Παρεμβάσεις που συντελούνταν και μπροστά στις κάμερες, όταν ο πρωθυπουργός διαβεβαίωνε την ηγεσία της Δικαιοσύνης ότι προστατεύει τις αποδοχές της, εκπέμποντας μια δυσώδη αίσθηση συναλλαγής. Επομένως το να διεκτραγωδεί αυτή η κυβέρνηση την υποχώρηση του σεβασμού στη Δικαιοσύνη παραπέμπει στο γνωστό δράμα του πατροκτόνου που οδύρεται ότι έμεινε ορφανός.

Η αντίδραση: Με τη δημοσιοποίηση της απόφασης, η κυβερνητική εκπρόσωπος μάζεψε εναντίον του ΣτΕ όλες τις κατηγορίες που μπορούσε να συλλέξει κατευθείαν από τον λασπώδη βυθό του βαθέος αντιμνημονιακού λαϊκισμού: «Πρόκειται για το ίδιο δικαστήριο, το οποίο έκρινε συνταγματικά τα μνημόνια που διέλυσαν την Ελλάδα, έκρινε συνταγματικό το “μαύρο” στην ΕΡΤ, έκρινε συνταγματικό το PSI που διέλυσε τα ασφαλιστικά ταμεία». Μας θύμισε έτσι τη λαμπρή σταδιοδρομία του κόμματός της, τότε που κατακεραύνωνε τις μνημονιακές κυβερνήσεις για τους νεκρούς από τα μαγκάλια, τους νεκρούς της ΕΡΤ και την ανθρωπιστική καταστροφή, όλα εκ των οποίων βέβαια το τρίτο μνημόνιο διά μαγείας εξάλειψε. Από δίπλα και η φυσιογνωμία-σύμβολο της σύγχρονης πολιτικής χυδαιότητας, o αναπληρωτής υπουργός Υγείας, να δηλώνει ότι «οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν με δικαστικά πραξικοπήματα, έχουμε πόλεμο και η Αριστερά ξέρει να πολεμάει», επιβεβαιώνοντας πόσο χρήσιμο θα ήταν ένα εισαγωγικό μάθημα μεταλυκειακού επιπέδου για τη Δημοκρατία και Διάκριση των Εξουσιών προς όσους η φιλοπαίγμων συγκυρία έταξε σε υπουργικούς θώκους.

Η αντιπολίτευση: Η αντιπολίτευση δεν είναι άμοιρη ευθυνών, έχοντας παρεμποδίσει τη συγκρότηση του ΕΣΡ. Η Ν.Δ. τώρα προέταξε την άμεση ανάγκη συγκρότησής του. Μένει να φανεί εάν οι κουβέντες της Πέμπτης θα μεταφραστούν και σε πράξεις της Δευτέρας.

Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα: Το τοξικότερο ίσως αποτύπωμα της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανιχνεύεται στη συνολική «συριζοποίηση» της πολιτικής αντιπαράθεσης. Δεν είναι μόνο ο απροκάλυπτος λαϊκισμός της κυβέρνησης. Είναι και η «συριζοποίηση» τμημάτων της αντιπολίτευσης. Πολίτες και πολιτικοί που υποτίθεται υπερασπίζονται τις αξίες του φιλοευρωπαϊκού προοδευτικού κέντρου, διατυπώνουν ενίοτε έναν δημόσιο λόγο που έχει όλα τα γνωρίσματα της υστερίας, του ρεβανσισμού και της μισαλλοδοξίας. Η αμετροέπεια δίνει και παίρνει. «Φασιστική η κυβέρνηση». Μην τρελαθούμε! Επίσης, δεν μπορείς να αντιπολιτεύεσαι μια κυβέρνηση που με κάθε μέσο προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία, μετερχόμενος κάθε μέσο για τη ρίξεις από την εξουσία. Δεν αντιλαμβάνονται την αντίφαση; Και πόσο σοβαρό είναι οι αστικές δυνάμεις που πολιτεύονται στο όνομα των θεσμών να απαιτούν εμμονικά εκλογές ένα μόλις χρόνο μετά τις προηγούμενες; Αλίμονο εάν η αντι-ΣΥΡΙΖΑ αντιπολίτευση καταντήσει να αντλεί το ρεπερτόριό της από τον ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση. Και (υπόμνηση προς αστέρες των social media) ο πολιτικός πολιτισμός του «ψόφα» και του «γίδια» στον οποίο διέπρεψαν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν αρμόζει ούτε σε φιλελεύθερους ούτε σε σοσιαλδημοκράτες. Μετά το Brexit, τον Τραμπ και την Κωνσταντοπούλου, κανείς δεν δικαιούται να μη γνωρίζει ότι ο πολιτικός εκχυδαϊσμός γεννά πολιτικά τέρατα.

http://www.kathimerini.gr/881246/opinion/epikairothta/politikh/epta-shmeiwseis-me-aformh-thn-apofash-toy-ste

You May Also Like