Η συντροφιά στον πάτο – Καθημερινή 23/7/2017

Α​​πό το 2010 στη χώρα σέρνεται ένα παραμύθι, που έχει πάρει τη θέση του στο πάνθεο της σύγχρονης ανοησίας. Στέκει δίπλα στα 600 δισεκατομμύρια του Σώρρα και τους αεροψεκασμούς που στόχο έχουν να κάμψουν το αντιστασιακό φρόνημα των Ελλήνων. Το παραμύθι αυτό υποστηρίζει ότι η χώρα μπήκε στα μνημόνια όχι επειδή το 2009 έκλεισε με δημοσιονομικές δαπάνες 54% έναντι εσόδων 39% του ΑΕΠ, αλλά επειδή η ΕΛΣΤΑΤ και η κυβέρνηση του 2010 φούσκωσαν τεχνητά και δολίως το έλλειμμα του 2009.

Το παραμύθι αυτό υπήρξε πολύ βολικό για όσους είχαν το τιμόνι της χώρας μέχρι το 2009 και την έριξαν στα βράχια. Μπορούσαν να ισχυριστούν, ενίοτε με επιστημονικοφανείς ισχυρισμούς που κανείς δεν μπορούσε να κατανοήσει άρα ούτε και να αντικρούσει, ότι το επίσημο έλλειμμα 15% του 2009 ήταν μια οφθαλμαπάτη. Από δίπλα, οι ψεκασμένοι της εθνικολαϊκιστικής Δεξιάς, που σήμερα συγκυβερνούν με τον ΣΥΡΙΖΑ σε ιδεώδη αγαπητική αρμονία. Το μύθευμα αυτό δεν θα μπορούσε να αναπαράγεται χωρίς την κρίσιμη επικοινωνιακή χορηγία του ΣΥΡΙΖΑ. Προσέθετε λάσπη εναντίον των μνημονιακών του αντιπάλων, και στη συνέχεια, από το 2015, εξυπηρετεί την άτυπη συμμαχία με το βαθύ κράτος της πελατειακής κρατικιστικής Δεξιάς, με την οποία επί της ουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνά.

Η χώρα πλήρωσε πολύ βαριά την παραποίηση των στατιστικών στοιχείων μέχρι το 2009. Η παραποίηση αυτή καταγράφεται στα επίσημα κείμενα και αποφάσεις της Ε.Ε., στη διεθνή ακαδημαϊκή βιβλιογραφία. Η χώρα πλήρωσε τεράστιο τίμημα αναξιοπρέπειας και αναξιοπιστίας για τις στατιστικές λαθροχειρίες και τα Greek statistics.

Αποτελεί επομένως τουλάχιστον αξιοπερίεργο γεγονός ότι έπειτα από όλα αυτά, τα ελληνικά δικαστήρια το 2011 ανέλαβαν δυναμική δράση. Οχι εναντίον εκείνων που παραποιούσαν τα στατιστικά στοιχεία μέχρι το 2009, ούτε εναντίον εκείνων που δημιούργησαν τα ελλείμματα. Αλλά εναντίον εκείνων που τα κατέγραψαν επακριβώς, αποκαθιστώντας την αλήθεια των αριθμών!

Το κατηγορητήριο της υπόθεσης Γεωργίου είναι γνωστό. Ο κ. Γεωργίου κατηγορείται ότι διόγκωσε το έλλειμμα για να μπει η χώρα στο μνημόνιο – ενώ ο ίδιος ανέλαβε πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ τέσσερις μήνες μετά την ψήφιση του πρώτου μνημονίου. Το έλλειμμα του 2009, που τον Απρίλιο 2010 η Eurostat υπολόγισε σε 13,6%, αναθεωρήθηκε επί προεδρίας Γεωργίου τον Νοέμβριο 2010 σε 15,4%. Η αναθεώρηση αυτή δημιούργησε σαφές πρόβλημα στην τότε κυβέρνηση Παπανδρέου (που υποχρεώθηκε να λάβει επιπλέον οδυνηρά μέτρα), αλλά και στους δανειστές, που εμφανίστηκαν να χρηματοδοτούν μια χώρα-βαρέλι δίχως πάτο. Επομένως δεν υπάρχει καμία λογική σκοπιμότητα που να υπαγόρευε αυτή την αναθεώρηση, πέραν του προφανούς. Οτι, δηλαδή, ο κ. Γεωργίου αποφάσισε να κάνει σωστά τη δουλειά του, συνυπολογίζοντας στο έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης 17 βαριά ζημιογόνες επιχειρήσεις και φορείς, όπως προβλεπόταν από τη μεθοδολογία ESA95 της Eurostat που ίσχυε ήδη από το 1996, τις κρατικές επιχορηγήσεις στους φορείς κοινωνικής ασφάλισης, κι άλλες δημοσιονομικές υποχρεώσεις, σύμφωνα πάντα με τους κανόνες της Eurostat. Αυτός ο υπολογισμός του ελλείμματος της γενικής κυβέρνησης είναι πλήρως συμβατός με τη μεθοδολογία της Ε.Ε., και έχει επικυρωθεί από όλες τις μετέπειτα εκθέσεις της Ε.Ε. και των διεθνών οργανισμών, καθώς και της παρούσας κυβέρνησης.

Πριν από λίγες μέρες, η κυβέρνηση Τσίπρα ανέλαβε τη νομική υποχρέωση να αποζημιώσει τον κ. Γεωργίου για τις τεράστιες δικαστικές δαπάνες στις οποίες υπεβλήθη όλα αυτά τα χρόνια. Υπό το φως των παραπάνω, η εκ νέου παραπομπή του σε δίκη, μετά την άσκηση νέας αναίρεσης από την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, εντείνει ακόμα περισσότερο τον παραλογισμό αυτής της καφκικής υπόθεσης, που συντηρεί μια λαϊκιστική απάτη και διεθνώς γελοιοποιεί τη χώρα.

Τι θα μπορούσε άραγε να προσθέσει η πολυετής δικαστική διερεύνηση σε ένα ζήτημα το οποίο η αρμόδια επιστημονική κοινότητα των διεθνών στατιστικών αρχών έχει ήδη προ πολλού επιλύσει; Τι παραπάνω μπορεί να συνεισφέρει ένας δικαστής στη διεθνή στατιστική μεθοδολογία ταξινόμησης των δημοσιονομικών δαπανών, όταν όλοι οι αρμόδιοι οργανισμοί έχουν οριστικά αποφανθεί; Η ιδεοληπτική εμμονή ορισμένων δικαστικών λειτουργών στη συνεχή ανακίνηση της υπόθεσης Γεωργίου μάς δίνει το δικαίωμα (ως πολίτες που καταβάλλουμε σε φόρους το κόστος αυτής της δικαστικής ιλαροτραγωδίας) να αναρωτηθούμε για την ορθότητα της κρίσης και των κινήτρων τους.

Προς το παρόν, δεν είμαστε η δυτική χώρα με την πιο χυδαία κορυφή της εκτελεστικής εξουσίας – όσο ο Τραμπ κυβερνά την Αμερική. Ούτε η υπονόμευση της δικαστικής ανεξαρτησίας από την κυβέρνηση Τσίπρα έχει ακόμα φτάσει τα επίπεδα συναγερμού της Πολωνίας του Καζίνσκι. Ούτε ευτυχώς σκοτωνόμαστε στους δρόμους, όπως στη Βενεζουέλα του Μαδούρο, ήρωα των συντρόφων του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά η παρατεταμένη έλλειψη σοβαρότητας, έπειτα από τόσα χρόνια βαθιάς κρίσης, καθιστά ακόμα πιο αφόρητη τη θεσμική και συνολική μας υστέρηση. Η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος.

http://www.kathimerini.gr/919580/opinion/epikairothta/politikh/h-syntrofia-ston-pato

You May Also Like